“Mijn eerste hapjes kreeg ik van haar. De laatste hapjes kreeg ze van mij”

Mijn moeder, een keukenprinses van wie ik ooit de passie voor het koken meekreeg. Die lieve ogen, zo kwetsbaar op het einde.

Haar laatste maanden in het verpleeghuis. Zelfs eten voelde als een straf. “Ik hoef echt niet meer jongen, echt niet!” Gemalen groente met een koude binder, koud aanmaakbare puree en voorgegaarde gehaktkruimels met een jus van geurige chemie. Dát luchtje herkende mijn moeder nog wél! Van toen we samen fietsten in de buurt van de Nederlandse Gist- en Spiritusfabriek in Delft.

Eten weggooien, bijna een misdaad als je de oorlog hebt meegemaakt. Daar was ik mee opgegroeid. Anno nu hebben we het over “swill” of “waste”. Is de registratie hiervan op orde, dan zetten we stappen in duurzaamheid. Vaak is het waste of time, gebrek aan vakmanschap en inzicht.

Van kok in de horeca ging ik naar de zorg. Van souschef, chef-kok en hoofd voeding naar facilitair adviseur. Een commerciële sprong als accountmanager voor voedingsproducenten, foodservice en retail.

Zoveel ervaring. Zoveel kennis en commercieel inzicht. En toen mijn moeder als cliënt van een zorginstelling. Confronterend en vol schaamte tegelijk. Nimmer stond mijn cliënt centraal. Het proces en de marketing stonden centraal. Later overgoten met een saus van commerciële targets en trots.

Ik ben opgestaan na afgebrand te zijn. Met tijd om echt na te denken wordt stilstand vooruitgang. In de spiegel van mijn moeders ogen kwam het antwoord. Niet denken vanuit het proces of de targets, maar vanuit de cliënt. En dan vanuit de ‘cliënt centraal’ naar het proces. De cirkel was rond, 360° visie een feit.

“Gewoon” gezond, lekker, betaalbaar én duurzaam.

Net als thuis, waar niemand à la carte eet. En al helemaal niet vanuit een menucyclus met een budgetmonitor.

Welkom bij VersZorgende!

Passie voor Koken, duurzame Zorg

Michel Kampert

Founder